اندر احوالات حلما در 11ماهگی

دخترم...عزیزم...دنیای من در چشمان پر از خنده ات جمع شده است...ای که همه ی داشته ها و نداشته های من را تو به تنهایی جوابگو هستی...این روزها حس قشنگی در من ریشه دوانده است...ای کاش مرا صدایی بود تا بلند فریاد کنم حسی را که روزها و ماه هاست مرا در خودش غرق کرده است...

دختر قشنگم خیلی وقته که می تونی بر روی پاهای نازت بایستی،این روزها کمتر گاگله می کنی و بیشتر دوست داری که با پاهایت راه بروی،هر جا که من و بابایی را می بینیبا کلی ذوق و اشتیاق سعی می کنی با راه رفتن خودت را به اغوش ما برسانی...هرروز به لطف خدا بر تعداد قدم هایت افزوده می شود،و تا کنون به 22 قدم رسیده ای وقتی پیشرفتاتو توی راه رفتن می بینم سرشار از شادی و نشاطی وصف ناپذیر می شوم...و روز به روز خدای مهربان را شکر می گویم...

عسلمممم علاوه بر کلمات قبلی یه سری کلمه ی جدید دیگه هم یاد گرفتی مثلا می تونی بگی:الو سلام،یک دو،علی،توپ،اب...تو خونه راه میری و هر چیزیو که میبینی میزاری کنار گوشت و میگی الو سلام همچنین وقتی شونه و برس میبینی بر می داری و موهاتو شونه میزنی...

حلمای عزیزم از تو ممنونم برای این همه خوشبختی و خوشحالی که به ما ارزانی داشتی...

دوستت دارم عزیزمممم...امیدوارم روزهای قشنگ خوشبختی و بالندگی ات را نظاره گر باشم...